Είτε νέος είτε παλιός στον χώρο της άσκησης σίγουρα σου έχει συμβεί. Πηγαίνεις με όρεξη για προπόνηση κάνεις το ζέσταμα σου, το κυρίως μέρος της προπόνησής σου με βάρη ή χωρίς, κάνεις την αποθεραπεία σου και το επόμενο πρωί…πονάς παντού. Σηκώνεσαι, πας να κάτσεις, πας να ξαπλώσεις και νιώθεις ότι πονάς παντού. Μία σκέψη που περνάει από το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή είναι λογικά η εξής ‘’Για να πιάστηκα, πάει να πει ότι δούλεψα καλά τους μύες μου.΄΄ Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Αρχικά, ας δούμε τι προκαλεί το πιάσιμο στους μύες ή πιο σωστά την ασκησιογενή μυϊκή βλάβη (DOMS). Οι επιστήμονες δεν έχουν εντοπίσει γιατί ακριβώς πονάει κανείς μετά την προπόνηση. Αλλά υποθέτουν ότι μια σκληρή προπόνηση ή απλώς μια άσκηση στην οποία δεν έχει προσαρμοστεί το σώμα, οδηγεί σε φλεγμονή, που είναι ο τρόπος που το σώμα μας αντιμετωπίζει έναν τραυματισμό.
Κατά τη διαδικασία της ανάρρωσης, το σώμα εντείνει την παραγωγή κυττάρων, που κάνει κάποιες νευρικές απολήξεις στο σώμα πιο ευαίσθητες όταν κινείσαι, αυτά τα νεύρα στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο, ο οποίος στη συνέχεια δημιουργεί την αντίληψη του πόνου. Αυτές οι νευρικές ίνες βρίσκονται κατά βάση στον συνδετικό ιστό ανάμεσα στις μυϊκές ίνες, καθώς και στην ένωση ανάμεσα σε μυ και τένοντα. Εν ολίγοις η πηγή του πόνου μετά την άσκηση είναι ο συνδετικός ιστός που βοηθάει να συγκρατούνται οι μυϊκές ίνες και όχι οι ίδιες οι μυϊκές ίνες ή το συσσωρευμένο γαλακτικό οξύ στον μυ. Η ασκησιογενής μυϊκή βλάβη είναι ο επερχόμενος πόνος και δυσκαμψία στους μυς που συμβαίνει μια ή και δυο μέρες μετά την άσκηση και πρέπει να μην συγχέεται με τον μυϊκό πόνο που προκαλείται από τραυματισμούς του μυοσκελετικού.
Τελικά το πιάσιμο είναι ενδεικτικό σημάδι μυϊκής ανάπτυξης; Για να απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα πρέπει να εξετάσουμε τους παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη του μυός. Οι παράγοντες είναι τρεις:
1)Προοδευτική υπερφόρτωση. Αυτό αναφέρεται στην αύξηση των επιπέδων έντασης στις μυϊκές ίνες με την πάροδο του χρόνου.
2) Μεταβολικό στρες. Αυτό αναφέρεται στην ώθηση των μυϊκών ινών στα μεταβολικά όρια τους μέσω της επανάληψης των ενεργειών έως τη μυϊκή αποτυχία.
3) Μυϊκή βλάβη. Αυτό αναφέρεται στις πραγματικές βλάβες που προκαλούνται στις μυϊκές ίνες από υψηλά επίπεδα έντασης.
Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι απαιτείται μυϊκή βλάβη για την ανάπτυξη των μυών (έρευνες δείχνουν ότι η μυϊκή ανάπτυξη εξακολουθεί να εμφανίζεται ακόμα χωρίς μυϊκή βλάβη), ωστόσο μπορεί να παρέχει ένα πρόσθετο ή συνεργικό αποτέλεσμα στους άλλους δύο μηχανισμούς. Δεδομένου ότι οι μελέτες δείχνουν ότι ο μυϊκός πόνος είναι σίγουρα μια ένδειξη για το αν η μυϊκή βλάβη έγινε ή όχι, κάποιος θα υποθέσει μεν ότι η περισσότερη μυϊκή πληγή οδηγεί σε περισσότερη μυϊκή ανάπτυξη αλλά σε κάθε περίπτωση η έλλειψη του πόνου αυτού δεν αποτελεί στοιχείο ότι δεν ήταν επαρκής η προπόνηση.
Πρέπει να ληφθεί υπόψιν το εξής. Οι μύες προσαρμόζονται στον μυϊκό πόνο με το πέρασμα του χρόνου. Εάν δεν έχετε συνηθίσει μια συγκεκριμένη άσκηση ή δραστηριότητα, σίγουρα θα νιώσετε πόνο τις επόμενες μια-δύο ημέρες. Εάν όμως συνεχίσετε τη δραστηριότητα σύντομα ο πόνος θα περάσει και όσο δουλεύετε πάνω σε μία άσκηση θα γίνεται όλο και πιο σπάνια η αίσθηση του πιασίματος μετά από αυτή χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι λιγότερο αποτελεσματική.
Η απάντηση σχετικά με το αν νιώθουνε πιάσιμο επειδή προπονηθήκαμε είναι και ναι και όχι. Σίγουρα είναι ενδεικτικό σημάδι ότι κάτι κάναμε σωστά αλλά δεν αποτελεί προϋπόθεση. Σε κάθε περίπτωση αυτό το πιάσιμο είναι μια διαδικασία του οργανισμού η οποία είναι φυσική και δεν πρέπει ούτε να μας τρομάζει ούτε να μας εθίζει και να την αποζητούμε.
Γεώργιος Τζουγανάτος
Functional Trainer
ALTERLIFE Boutique Γλυφάδα